مکتب عشق 33 / یادمان مظلومیت و معصومیت و غربت انسان

مانند غمزه ی باران نجیب بود                           چون کوه بود ومقاوم،عجیب بود

من ریشه ام زریشه ی اوجان گرفته بود               

بعد ازخدای ، به من او قریب بود

وقتی دلم تا شب باران رسیده بود                                    

     او مرهمی برای دلم،اوطبیب بود

سجاده اش عطرخوشی داشت ، یادآن                  

     گویی  پرازشکوفه ی نارنج وسیب بود

او مادرم، مادرخوبم، خدای من                          

   او که برای من،آیه ی امن یجیب بود

وقتی که رفت این دل من بس غریب ماند                                           مثل خودش که مثل غریبی، غریب بود