...ایا قدر خود را و قدر افریدگار خود را و قدرافریده های او را شناختیم ؟درود بر علی که فرمود :احم الله امرءقد عرف قدره .خداوند رحمت کند ان ادمیزاد را که قدر خود اندازه خود را بشناسد .اگر همه ما به واقع در شناخت قدر اندکی و فقط اندکی اهتمام می کردیم ایا این چنین نگون بخت و بخت برگشته بودیم . بی شک همان علی است که فرمود :اتقوالله فی عباده و بلاده فانکم مسئولون حتی عن البقاع و البهائم .از خداتقوی پیشه کنید در بندگان خدا و شهرهای خدا پس همانا شما حتی در برابر بقعه ها و سازه ها و زمین ها و اب ها و ساختمان هاو چارپایان و حیوانات مسئولید . ایا در میان کلمات همه ملل سخنی سبزتر از این و بلندمرتبه تر ازاین در خصوص محیط زیست سراغ دارید ؟و اگر ما وضع فردی و اجتماعی خود رابا این شاخص بسنجیم نمره ما از منظر یک انسان مسئول چقدر است . بنده که ۲ هم نمی گیرم . شما چطور ؟ اگر با این وضع به دیدار دوست برویم ایا غیر از این خواهیم گفت که واحسرتا علی ما فرطت فی جنب الله .افسوس بر انچه در کنار خدا از کف دادیم .
وای به حال جامعه ای که دران کارهای بزرگ را به انسان های خُرد و کارهای خُرد را به انسان های بزرگ بسپارند و علی بن ابی طالب در توصیف یک اجتماع منحط فرمود :العاقل فیها ملجم و الجاهل فیها مکرم . ادم عاقل به بند کشیده می شود وانسان نادان بزرگداشته می شود |
با سلام- می گویند اسکندر قبل از حمله به ایران درمانده و مستأصل بود. از خود می پرسید که چگونه باید بر مردمی که از مردم من بیشتر می فهمند حکومت کنم؟ یکی از مشاوران می گوید:«کتابهایشان را بسوزان. بزرگان و خردمندانشان را بکش و دستور بده به زنان و کودکانشان تجاوز کنند». اما ظاهراً یکی دیگر از مشاوران (به قول برخی، ارسطو) پاسخ میدهد: «نیازی به چنین کاری نیست. از میان مردم آن سرزمین، آنها را که نمیفهمند و کم سوادند، به کارهای بزرگ بگمار. آنها که میفهمند و باسوادند، به کارهای کوچک و پست بگمار. بی سوادها و نفهم ها همیشه شکرگزار تو خواهند بود و هیچگاه توانایی طغیان نخواهند داشت. فهمیده ها و با سوادها هم یا به سرزمینهای دیگر کوچ میکنند یا خسته و سرخورده، عمر خود را تا لحظه مرگ، در گوشه ای از آن سرزمین در انزوا سپری خواهند کرد...». |
....راه های رهایی از بندهای تنبلی و ناشادی و رسیدن به ساحل ارامش و اتصال به اقیانوس عشق الهی را چگونه می توان پیمود ؟ با دو بال سلوک نظری /عقلانی و سیر عملی ...همان که در دعای کمیل می خوانیم :قو علی خدمتک جوارحی و اشدد علی العزیمه جوانحی . یعنی اعضای ظاهری انسان در خدمت خدا باشد و نیروهای باطنی و درونی ادمی صاحب عزم و اراده ای نیرومند گردد . پس همه پندار و گفتار و کردار ادمی اگر عزم و اراده را در او تشدید کنند او را به سوی
کمال و سعادت حقیقی سوق می دهند ...