با لسان الغیب

مرا به رندى و عشق آن فضول عیب کند	که اعتراض بر اسرار علم غیب کند
کمال سحر محبت ببین نه نقص گناه	که هر که بى هنر افتد نظر به عیب کند
ز عطر حور بهشت آن نفس برآید بوى	که خاک میکده ء ما عبیر جیب کند
چنان زند ره اسلام غمزه ء ساقى	که اجتناب ز صهبا مگر صهیب کند
کلید گنج سعادت قبول اهل دلست	مباد آن که درین نکته شک و ریب کند
شبان وادى ایمن گهى رسد به مراد	که چند سال به جان خدمت شعیب کند

ز دیده خون بچکاند فسانه ء حافظ

چو یاد وقت  شباب و زمان  شیب کند