ائین شکرگزاری

الهی ما را شکرگزار انبوه داشته ها و سرمایه های اهدایی خودت قرار ده

                        ******

خدایا چنان کن که خودمان را دوست بداریم و به دیگران نیز کمک کنیم تا خودشان را بیشتر دوست داشته باشند.

*****

خدا فرمود : انا هدیناه السبیل اما شاکرا و اما کفورا (ما راه را نمودیم ، خواه سپاسگذار و قدردان باشی یا ناسپاس)

خدا فرمود: و قلیل من عبادی الشکور بندگان شکرگزار من اندکند

خدا فرمود :لئن شکرتم لازیدنکم (اگر شاکر باشید من  هم  بر داشته هایتان می افزایم )

                      *******

الهی به ما توفیق ده کاری کنیم تا جهان جای بهتری برای زیستن باشد

بیا تا قدر همدیگر بدانیم     که تاناگه زهمدیگر نمانیم

ایا با خود اندیشیده ایم که  درواقع ما به عالم و آدم بدهکاریم اما خود را همواره طلبکار می دانیم و دست کم (حتی اگر خیلی هنر کنیم و بر زبان نیاوریم ) در ذهن خویش غر می زنیم و از گاه و گیتی گله می کنیم ...و فرصت های طلایی بهزیستی و همزیستی و کمک رسانی و خیرخواهی و عشق ورزی  را به خاطر هیچ و پوچ در درجه ی نخست از خودمان و سپس از همنوعان و از محیط زیست مان دریغ می کنیم ...اری ما قهرمان فرصت سوزی هستیم و از همین روست که پیوسته خدا به ما هشدار می دهد که یکی از نام های روز واپسین " یوم الحسره " و یوم التغابن " است

ایا تا چه اندازه قدر وجود خود و تندرستی و نعمت های بیکرانی که خدا عنایت فرموده  می دانیم ؟ ایا همچون امانتی عزیز و گرانقدر با خودمان و اعضاء و جوارح و جوانح و روح و اندیشه و فهم خویش و دیگران رفتار می کنیم یا...؟

ایا با پدر و مادر و همسر و فرزند و دوست و همشهری و همنوع و زیردست و بالادست خود رفتاری شکرگزارانه و در باره ی انها پنداری شکرگزارانه و خیرخواهانه و گفتار و کرداری اکنده از عشق و مهرورزی و خردورزی داریم یا ....؟

ایا بی دریغ همه ی انچه خدا به ماداده با همنوعانمان و حتی با سایر موجودات به اشتراک می گذاریم و از مال و جان و جاه خویش  انفاق می کنیم و در هنگام انفاق با تمام وجود می گوییم : تقدیم با عشق ....آیا سرشار از بخشش هستیم ..یا حتی از لبخندی هم دریغ داریم ؟؟

ایا هیچ اندیشیده اید که چرا پیشوای شکرگزاران هستی فرمود : ادخال السرور فی قلب المؤمن عباده ...دل مؤمن را شاد کردن پرستش خداوند است ؟؟

ایا قدر این با هم بودن ها را می دانیم ؟؟تا چه اندازه ؟؟

ایا هیچ به این نکته می اندیشیم که : ابر و باد و مه و خورشید و فلک درکارند  تا تو نانی به کف آری و به غفلت نخوری ...

ایا قدر استادان و دوستان و همتایان و همکاران و همسایگان و شهروندان و کارمندان و کارگران و مرزداران و رانندگان و  دانش اموزان و جوانان و سالمندان و بیماران  و نابرخورداران و عارفان و نیکوکاران و خردمندان و فیلسوفان و خویشاوندان و حتی انها که برچسب دشمن برانها می نهیم را می دانیم و ایا دست کم در روح و ذهن و ضمیر خویش عمیقا از همه ی انها تشکر می کنیم و خدا را به خاطر وجودهمه انها بی اندازه سپاس می گذاریم ....ایا قدر این باران ها و سردی و گرمی های  بیرونی و درونی را می دانیم ..؟ ایا قدر برخورداری از نعمت عظیم توحید و ولایت امامان و فهم و شناخت ائین بزرگ اسلام را می دانیم و در نهایت فروتنی در جهت رشد و کمال خویش و همنوعانمان از انها بهره برداری صیانت شده و امانت دارانه می کنیم ؟

ایا قدر پیامبررا می دانیم و در می یابیم که : سعدی اگر عاشقی کنی و جوانی عشق محمد بس است و آل محمد ..

ایا قدر نماز و نماز صبح و قدر سحر را می دانیم ؟

ایا شکرگزار نعمت نماز و نیایش و شکرگزار قران و نهج البلاغه و صحیفه ی سجادیه هستیم و ایا مفاد و معانی و مبانی مندرج در همه ی منابع معرفتی و کتب اسمانی و کتب علمی و دانسته ها و یافته هایمان در پندار و گفتار و کردارمان هویداست یا اینکه : عالم بی عمل هستیم که به تعبیر سعدی به چه ماند به زنبور بی عسل ؟؟

الهی به  همه ی ما توفیق ده که همچون زنبور بی عسل نباشیم 

اللهم انی اعوذ بک من علم لا ینفع و قلب لا یخشع و دعاء لا یسمع و..

خدایا شکرگزاری از نعمت " دل " به آن است خاضع و خاشع  و عاشق باشد ...پس قلبی خاشع و عاشق  به ما عنایت نما ...

 ____________-

پی نوشت : در غرب روز (هایی ) وجود دارد  با نام روز شکرگزاری