سوخته

گر سوخت مرا جلوه ی دیدار عجب نیست 

*******

منزلگه ان یار اگر خانه ی من بود                   فردوس برین گوشه ی کاشانه ی من بود

شاهان جهان را نشدی هیچ میسر             ان گنج مرادی که به ویرانه ی من بود

هرگوشه چشمی که نمود ان شه خوبان      تیری به دل خسته ی دیوانه ی من بود

گرسوخت مرا جلوه ی دیدار عجب نیست     کان شمع مراد دل دیوانه ی من بود

هرناحیه شد جلوه گر از حسن  نگاری             از پرتو آن دلبر جانانه ی من بود

گرهوش مرا برد لبش  روح و روان داد           کان آب حیات و می و میخانه ی من بود

برد ان خم ابرو   زکنشتم سوی محراب       دربیخبری دید که بتخانه ی من بود

لطف ازلی گفت که ای فانی محروم                ازادیت از پند حکیمانه من بود 

(غزلی از عارف سوخته : جواد انصاری همدانی )