یادمان مادر/در رثای عشق

مادر را دیدیم و طعم عشق را  چشیدیم  و عطر عشق را بوییدیم ..و اینک 130 روز است که قلب مادر دیگر در خانه نمی تپد .. و طعم خوش زندگی از کانون جانمان رخت بربسته است ....جرس فریاد می دارد که بربندید محمل ها ...الهی ..ان زلزله الساعه شیئ عظیم ...

خدایا هنر ان است که بمیری پیش از ان که بمیرانندت ...و مادر با مرگ اختیاری خویش در مسلخ عشق به سرچشمه مهر تبدیل گردید ...که در مسلخ عشق جز نکو را نکشند. 

هنوز انگشت حیرت به دندان گزیده ایم و رفتن عشق را باور نداریم . اخر مگر می توان حتی یک آن هم بی عشق دوام اورد ؟؟؟و مگر می توان بی مادر عشق را زیست ؟؟ عشق بی مادر یک نام بیش نیست و واژه ای تهی از معنا ..عشق فقط با او تفسیر می شد . تا کنون درنیافته بودم که عشق را تنها و تنها در او می توان یافت و با او می توان چشید . بی او یعنی بی عشق . او که می رود همه چیز را وا می نهد ولی دور از چشم نامحرمان بزرگترین متاع عالم را با خویش به ملکوت می برد و ان چیزی نیست جز عشق ...و  تازه در می یابیم مفاد این دعا را که : اللهم اشکو الیک  فقد نبینا و غیبه ولینا ....الهی در غیبت عشق گویی از اسمان روشنایی به قعر چاه تاریک گمراهی فروافتاده ایم ..الهی در فقدان عشق دیگر از چه می توان دم زد و ایا اصولا جایی برای چیزی می ماند ؟؟؟برای چه. ؟