لسان الغیب

چراغ روى ترا شمع گشت پروانه          مرا ز خال تو با حال خویش پروا،نَه‏

به بوى زلف تو گر جان به باد رفت چه شد       هزار جان گرامى فداى جانانه‏

خِرَد که قید مجانین عشق میفرمود             به بوى سنبل زلف تو گشت دیوانه‏

به مژده جان به صبا داد شمع در نفسى       ز شمع روى تواش چون رسید پروانه‏

مرا به دور لب دوست هست پیمانى             که بر زبان نبرم جز حدیث پیمانه‏

بر آتش رخ زیباى او به جاى سپند             به غیر خال سیاهش که دید به دانه‏

حدیث مدرسه و خانقه مگوى که باز             فتاده در سر حافظ هواى میخانه