| در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع | | شب نشین کوی سربازان و رندانم چو شمع |
| روز و شب خوابم نمی‌آید به چشم غم پرست | | بس که در بیماری هجر تو گریانم چو شمع |
| رشته صبرم به مقراض غمت ببریده شد | | همچنان در آتش مهر تو سوزانم چو شمع |
| گر کمیت اشک گلگونم نبودی گرم رو | | کی شدی روشن به گیتی راز پنهانم چو شمع |
| در میان آب و آتش همچنان سرگرم توست | | این دل زار نزار اشک بارانم چو شمع |
| در شب هجران مرا پروانه وصلی فرست | | ور نه از دردت جهانی را بسوزانم چو شمع |
| بی جمال عالم آرای تو روزم چون شب است | | با کمال عشق تو در عین نقصانم چو شمع |
| کوه صبرم نرم شد چون موم در دست غمت | | تا در آب و آتش عشقت گدازانم چو شمع |
| همچو صبحم یک نفس باقیست با دیدار تو | | چهره بنما دلبرا تا جان برافشانم چو شمع |
| سرفرازم کن شبی از وصل خود ای نازنین | | تا منور گردد از دیدارت ایوانم چو شمع |
| آتش مهر تو را حافظ عجب در سر گرفت | | آتش دل کی به آب دیده بنشانم چو شمع |
بجز حیرت مراچیزی نیفزود دراین عالم فقط او داند این را
مرا روز ازل کاری به جز رندی نفرمودند هر ان قسمت که انجا رفت کم و افزون نخواهد شد