بی جهت پیامبر نفرمود: قره عینی فی الصلوه . نور چشم من در نماز است.
.اگر نماز نبود که بیست و چهار ساعت هم نمی توانستیم زنده بمانیم.
حقیقت نماز در هستی موجود است و خداوند که کرامت او بیکران است به ما اجازه داده است که مقیم ملکوت نماز شویم و در این شهر زیبا سکنی گزینیم . خدایا ما را از ساکنان شهر نماز قرار ده
سر ارادت ما و آستان حضرت دوست
که هر چه بر سر ما می رود ارادت اوست
نظیر دوست ندیدم اگر چه از مه و مهر
نهادم آینه ها در مقابل رخ دوست
صبا زحال دل تنگ ما چه شرح دهد
که چون شکنج ورق های غنچه تو در توست
نه من سبوکش این دیر رند سوزم و بس
بسا سرا که در این کارخانه سنگ و سبوست
ما بی غمان مست دل از دست داده ایم همراز عشق و همنفس جام باده ایم
برما بسی کمان ملامت کشیده اند
تا کار خود زابروی جانان گشاده ایم
ای گل تو دوش داغ صبوحی کشیده ای
ما آن شقایقیم که با داغ زاده ایم
پیرمغان زتوبه ما گر ملول شد
گوباده صاف کن که به عذر ایستاده ایم
کار ازتو می رود مددی ای دلیل راه کانصاف می دهیم که از ره فتاده ایم
چون لاله می مبین و قدح در میان کار این داغ بین که بر دل خونین نهاده ایم
گفتی که حافظ این همه رنگ و خیال چیست
نقش غلط مخوان که همان لوح ساده ایم