جهانشمولی خرد

خردورزی شآن ادمی است و هنگامی که انسان در این جایگاه می ایستد یعنی به راستی می اندیشد خود را از هرگونه انگیزه و آز آزاد ساخته است و از همین رو است که شکافنده دانش ها پنجمین پیشوای بشر فرمود: خداوند به چیزی برتر از عقل (خرد )پرستش نشده است ..و خردورزی است که ادمی را شیدای معرفت می کند و با باشناخت شاکله درونی و راستین و ماندگار ادمی رشد می کند و می بالد و از خاک بیرون می زند به سوی خورشید حقیقت در حال پیشروی است و پیش درامد این جنبش و شیدایی برداشتن دیوار بین خودی ادمی و روشنایی راستین است و برداشتن این دیوار در جریان خودشناسی و خودباشی و اشکار ساختن گنج پنهان در ژرفای جان رخ می نماید و چهره دلربای خردناب از زیر خروارها خس و خاشاک و پیرایه  های روزمره ذهنی و عینی اشکار می گردد ....و دقیقا در چنین لحظه ای است که مولوی می سراید : تابش جان یافت دلم  واشد و بشکافت دلم دشمن این ژنده شدم ....و باز  به بیان مولانا : ان رنج شما گنج شما باد   افسوس که بر گنج شما   پرده شمایید