عصبانیت تنبیه خود به خاطر دیگران است .الهی ما را از هرگونه عصبانیت رها ساز تا تشویق و شادی را در روح سوگوار جامعه مان تجربه کنیم و انرا به دوستانمان نیز هدیه نماییم.
طبیعی است کوشش در گسترش ابعاد روح و داشتن یک روح بزرگ به بزرگی هستی راه این شکوفایی و رهایی است .
اینقدر این سوگواری در روح جامعه نهادینه شده که بعید میدانم به این آسانی ها شادی در رگ و ریشه اش دمیده شود !
اما با همه اینها از ته دل آمین می گویم . خداوندا ما را از این تنبیه خودخواسته به دور بدار !
بعضی وقتها بدجوری عصبانی میشم...
مهم این است که انسان تمرین کند ارامش را حتی در تنگناهای سخت و به خاطر دیگران خود را تنبیه نکند