نقش می بستم که گیرم گوشه ای زان چشم مست و امشب با حافظ

دوش می امد و رخساره برافروخته بود    تاکجاباز دل غمزده ای سوخته بود 

رسم عاشق کشی و شیوه شهرآشوبی  جامه بود که برقامت او دوخته بود 

جان عشاق سپند رخ خود می دانست    واتش چهره بدین کار برافروخته بود 

کفر زلفش ره دین میزد و آن سنگین دل     درپیش مشعلی از چهره برافروخته بود 

دل بسی خون به کف آورد ولی دیده بریخت      الله الله که تلف کرد و که اندوخته بود  

یارمفروش به دنیا که بسی سودنکرد                        آنکه یوسف بزرناسره بفروخته بود 

   گفت و خوش گفت برو خرقه بسوزان حافظ         یارب این قلب شناسی زکه اموخته بود