چرا ما پرسش نمی کنیم ؟

چرا ما خواسته یا خواسته های مشخص و روشنی برای خودمان و از همنوعان و از هیئت های اجتماعیه یعنی نهادها و سازمان ها و گروه هایی که به نحوی خواسته های مارا تجمیع و سازماندهی می کنند نداریم ؟ چرا فقط خواسته های ما به خواسته های غریزی محدود می شوند ؟چرا مردم کشورهای توسعه نیافته قادر نیستند از فراورده دانش و تجربه و شهود همدیگر  به نحو موثر و کارامد بهره ببرند ؟ چرا با اینکه افراد ایرانی در مجامع علمی دنیا می درخشند این درخشندگی در صحنه داخلی کم فروغ یا بی فروغ می شود ؟ و چرا ؟ و صدها و هزاران چرای دیگر. چرا همچنان عقب مانده ایم و درجا می زنیم . چرا در منجلاب تورم افسارگسیخته و نابهنجاری ها ی زندگی و معیشتی چنان غرق شده ایم که فضا و مجال پرداختن به کیفیت های زندگی خود و  همنوعانمان را نمی یابیم ؟ چرا نهادهایی که وظیفه نظارت بر روند و فرایندهای جامعه و دانشگاه ها را بر عهده دارند دچار عقب ماندگی و در چارچوب های بسته  و متصلب خود اسیرند و مجموعه های تحت کنترل خود را نیز به اسارت فرامی خوانند و از رهایی و خلاقیت و نواوری و پیشرفت بر حذر می دارند ؟