عشق به افریده های خدا

به جهان خرم از انم که جهان خرم ازوست     عاشقم بر همه عالم که همه عالم ازوست  

آنگاه که دل ادمی محرم راز حق می شود و فقط ذات حضرت حق بر جان انسان چیره گرددو همه را از دل بیرون کند تا جای او باشد ادمی عاشق خدا می شود و این عشق انچنان پهناور و ژرف است که همه آفریده هایش را در برمی گیرد وبر این پایه دلبستگی ادمی به دیگران هم روشنایی ویژه ای پیدا می کند و از پیوندهای صوری و سطحی و تعارفات و تشریفات بی روح به یک دلبستگی حقیقی راه می یابد تا انجا که می سراید: بنی ادم اعضای یک پیکرند   که در آفرینش ز یک گوهرند و بر این پایه عشق ورزی های ادمی بی پایه و زودگذر نخواهد بود بلکه همواره پرتو عشق به مظاهر و مجالی صفات و اسماء حضرت حق است که در طول عشق به او خواهدبودو از همین راه است که رغبت ورزیدن به دانشمندان و خردورزان و صاحبان فضیلت های حقیقی و در رآس انها پیامبران و امامان و بیزاری  از شرک و و خردستیزی و بی ادبی  و ....نشانه ان است که دل ادمی حرم خدا است و چنین روحی همواره عاشق دانش و اندیشه و مهرورزی و ازخودگذشتگی  و همه والایش های انسانی و در یک کلمه انسانیت است ...