شعری از فریدون مشیری

دور از نشاط هستیو غوغای زندگی  دل باسکوت وخلوت غم خو گرفته بود 

امد سکوت سرد و گرانبار را شکست      آمد صفای خلوت اندوه را ربود  

امد به این امید که در گور سرد دل    شاید زعشق رفته بیابد نشانه ای  

او بود و آن نگاه پر از شوق و اشتیاق   من بودم و سکوت و غم جاودانه ای